Οι αλεπούδες είναι μοναχικά, έξυπνα και προστατευτικά

πλάσματα, τόσο για τον εαυτό τους όσο και για την οικογένειά

τους. Επίσης «γελάνε όταν δε τις βλέπει κανείς», όπως 

αναφέρει χαριτολογώντας ο Χαρίλαος Νικολαΐδης στην

ποιητική του συλλογή «αλεπού στον αυτοκινητόδρομο». Σ’ αυτή τη συλλογή βασίστηκε και το “Into the fox”.  Η

συλλογή αναλύει τον κόσμο με αλεπουδίσιο βλέμμα.

Στα μάτια αυτά οι προβολείς των αυτοκινήτων

φαντάζουν απειλητικά και άγνωστα φώτα, όπως κάποτε στον

άνθρωπο φάνταζαν απειλητικά τα φώτα της φύσης, οι

κομήτες, οι κεραυνοί κ.α. Η αλεπού δοξάζει τον άνθρωπο για

το φράχτη που της σώζει τη ζωή από το να βρεθεί

αντιμέτωπη  με αυτά τα φώτα, όπως ο πρώτος άνθρωπος

δόξαζε έναν άγνωστο θεό που πετούσε κομήτες από τον

ουρανό. Μία ιστορία αναγωγής του θείου σε κάτι άγνωστο που

ίσως επαναλαμβάνεται από την αρχή της ύπαρξης των

όντων. Η αλεπού  γεννημένη από το δέντρο, σύμβολο της

φύσης, μεταμορφώνεται σε άνθρωπο και παρατηρεί τον

κόσμο του με τα δικά της μάτια. Ο μακρόκοσμος στον οποίο

ζούμε είναι ταυτόχρονα και ο μικρόκοσμος ενός μεγαλύτερου

κόσμου, ενός αχανούς σύμπαντος γεμάτου ιστορίες που ίσως

επαναλαμβάνονται σε μια εξελικτική λούπα.